Admiraal Richard B. Byrd’s Dagboek: Februari – maart 1947: De verkenningsvlucht over de Noordpool

De Binnen Aarde – Mijn Geheim Dagboek

Ik moet dit dagboek in het geheim en in het duister schrijven. Het gaat over mijn Arctische vlucht van de negentiende dag van februari in het jaar Negentien en Zevenenveertig.

Er komt een tijd dat de rationaliteit van de mens in het niets moet verdwijnen en dat men de onvermijdelijkheid van de waarheid moet aanvaarden! Het staat mij niet vrij om bij dit schrijven de volgende documentatie openbaar te maken…misschien zal het nooit het licht zien van de publieke opinie, maar ik moet mijn plicht doen en het hier voor iedereen vastleggen om het op een dag te lezen. In een wereld van hebzucht en uitbuiting van bepaalde mensen kan datgene wat de waarheid is niet langer worden onderdrukt.

Vluchtlogboek: Basiskamp Noordpoolgebied, 2/19/1947

06.00 uur – Alle voorbereidingen voor onze vlucht naar het noorden zijn afgerond en we zijn om 06.10 uur in de lucht met volle brandstoftanks.

06.20 Uur – Brandstofmengsel aan stuurboordmotor lijkt te rijk, aanpassingen zijn gemaakt en Pratt Whittneys lopen soepel.

07.30 Uur – Radio Check met basiskamp. Alles is goed en de radio-ontvangst is normaal.

07.40 Uur – Let op lichte olielekkage in stuurboordmotor, oliedrukindicator lijkt echter normaal.

08.00 Uur – Lichte turbulentie geconstateerd vanuit oostelijke richting op 2321 voet hoogte, correctie naar 1700 voet, geen verdere turbulentie, maar rugwind neemt toe, lichte aanpassing in de gashendelbediening, vliegtuig presteert nu zeer goed.

08.15 Uur– Radiocontrole met basiskamp, situatie normaal.

08.30 Uur – Turbulentie weer aangetroffen, verhoging hoogte tot 2900 voet, vlotte vluchtomstandigheden wederom.

09.10 Uur – Uitgestrekte ijs en sneeuw beneden, let op de kleur van de geelachtige natuur, en verspreid in een lineair patroon. Verandering van koers voor een beter onderzoek van dit kleurpatroon hieronder, let ook op de roodachtige of paarse kleur. Cirkel dit gebied twee volledige bochten en keer terug naar de toegewezen kompasrichting. Positiecontrole opnieuw gemaakt naar het basiskamp, en geef informatie over de kleuren in het ijs en de sneeuw hieronder.

09.10 Uur – Zowel het magnetisch kompas als het gyrokompas beginnen te tollen en te wiebelen, we zijn niet in staat om onze koers te houden door middel van het instrumentarium. Neem de richting aan met het zonnekompas, maar alles lijkt goed te gaan. De besturing lijkt traag te reageren en heeft een trage kwaliteit, maar er is geen indicatie van IJs!

09.15 Uur – In de verte is wat lijkt op bergen.

09.49 Uur – 29 minuten vliegtijd vanaf de eerste waarneming van de bergen, het is geen illusie. Het zijn bergen en bestaan uit een kleine reeks die ik nog nooit eerder heb gezien!

09.55 Uur – Hoogteverschil naar 2950 voet, weer sterke turbulentie.

10.00 Uur – We steken het kleine gebergte over en gaan nog steeds zo goed mogelijk naar het noorden. Voorbij de bergketen is wat lijkt op een dal met een klein riviertje of beekje dat door het middelste gedeelte stroomt. Er zou geen groen dal onder moeten zijn! Er is hier zeker iets mis en abnormaals aan de hand! We zouden over IJs en Sneeuw moeten zijn! Aan de havenzijde groeien grote bossen op de berghellingen. Onze navigatie-instrumenten draaien nog steeds, de gyroscoop schommelt heen en weer!

10.05 Uur – Ik verander de hoogte naar 1400 voet en voer een scherpe bocht naar links uit om het dal beneden beter te kunnen onderzoeken. Het is groen met ofwel mos ofwel een soort strak geknipt gras. Het licht lijkt hier anders. Ik kan de zon niet meer zien. We maken nog een bocht naar links en zien wat een groot dier onder ons lijkt te zijn. Het blijkt een olifant te zijn! NEE!!! Het lijkt meer op een mammoet! Dit is ongelooflijk! Maar toch, daar is het! Verlaag de hoogte tot 1000 voet en neem een verrekijker om het dier beter te kunnen onderzoeken. Het is bevestigd. Het is zeker een mammoetachtig dier! Rapporteer dit aan het basiskamp.

10.30 Uur – Ontmoet nu meer glooiende groene heuvels. De externe temperatuurindicator geeft 74 graden Fahrenheit aan! We gaan nu verder met onze koers. Navigatie-instrumenten lijken nu normaal. Ik ben verbaasd over hun acties. Poging om contact op te nemen met het basiskamp. De radio werkt niet!

11.30 Uur – Het platteland beneden is meer vlak en normaal (als ik dat woord mag gebruiken). Vooruit we spotten wat een stad lijkt te zijn!!!! Dit is onmogelijk! Vliegtuigen lijken licht en vreemd genoeg levendig. De besturing weigert te reageren! Mijn GOD!!! buiten onze bakboord en stuurboord vleugels zijn een vreemd type vliegtuigen, ze sluiten snel langszij! Ze zijn schijfvormig en hebben een stralende kwaliteit.

Ze zijn nu dicht genoeg bij om de markeringen op hen te zien. het is een soort Swastika!!! dit is fantastisch. waar zijn we?! wat is er gebeurd. Ik trek weer aan de besturing. Ze willen niet reageren!!!! We zitten gevangen in een onzichtbare ondeugdelijke greep van een of ander type!

11.35 Uur – Onze radio kraakt en een stem komt door in het Engels met wat misschien een licht Scandinavisch of Germaans accent is! De boodschap is: ‘Welkom, Admiraal, op ons domein. We zullen u over precies zeven minuten aan land brengen! Relax, Admiraal, u bent in goede handen. Ik zie dat de motoren van ons vliegtuig zijn gestopt met draaien! Het vliegtuig staat onder een vreemde controle en draait nu zelf. De besturing is nutteloos.

11.40 uur – Nog een radioboodschap ontvangen. We beginnen nu met de landing, en in enkele ogenblikken trilt het vliegtuig een beetje, en begint een afdaling alsof het gevangen zit in een of andere grote ongeziene lift! De neerwaartse beweging is te verwaarlozen, en we komen met een kleine schok naar beneden!

11.45 Uur – Ik maak een haastige laatste entry in het vluchtlogboek. Verschillende mannen naderen te voet naar ons vliegtuig. Ze zijn lang met blond haar. In de verte is een grote glinsterende stad pulserend met regenboogtinten van kleur. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren, maar ik zie geen tekenen van wapens op de naderende mannen. Ik hoor nu een stem die me bij naam beveelt om de laaddeur te openen. Ik gehoorzaam.

Einde Logboek

_______________________________________________________

Na ongeveer tien minuten komen twee van onze wonderlijk verschijnende Hosts naar onze vertrekken en kondigen aan dat ik hen zal vergezellen. Ik heb geen andere keuze dan te voldoen. Ik laat mijn Radioman achter en we lopen een korte afstand en gaan in wat een lift lijkt. We dalen enkele ogenblikken af, de machine stopt en de deur gaat geruisloos omhoog! We gaan dan door een lange gang die verlicht wordt door een rozekleurig licht dat uit de muren zelf lijkt te komen!Vanaf dit punt schrijf ik hier alle volgende gebeurtenissen uit mijn hoofd. Het tart de verbeelding en zou alles behalve waanzin lijken als het niet was gebeurd. De Radioman en ik worden uit het vliegtuig gehaald en we worden op een zeer hartelijke manier ontvangen. We zijn dan aan boord gegaan op een klein platform-achtig transportmiddel zonder wielen! Het beweegt ons met grote snelheid in de richting van de stralende stad. Als we dichterbij komen, lijkt de stad gemaakt te zijn van een kristalhelder materiaal. Al snel komen we bij een groot gebouw dat ik nog nooit eerder heb gezien. Het blijkt recht van het ontwerp bord van Frank Lloyd Wright te zijn, of misschien wel correcter, uit een Buck Rogers omgeving! We krijgen een soort warme drank die smaakte als niets wat ik ooit eerder heb geproefd. Het is heerlijk.

Een van de wezens beweegt ons om te stoppen voor een grote deur. Boven de deur staat een inscriptie die ik niet kan lezen. De grote deur schuift geruisloos open en ik word aangespoord om naar binnen te gaan. Een van mijn Hosts spreekt. “Wees niet bang, Admiraal, u zult een audiëntie hebben met de Meester…”

Ik stap naar binnen en mijn ogen passen zich aan de prachtige kleurstelling aan die de kamer volledig lijkt te vullen. Dan begin ik mijn omgeving te zien. Wat mijn ogen begroet is de mooiste aanblik van mijn hele bestaan. Het is eigenlijk te mooi en wonderlijk om te beschrijven. Het is prachtig en delicaat. Ik denk niet dat er een menselijke term bestaat die het in elk detail met rechtvaardigheid kan beschrijven! Mijn gedachten worden op een hartelijke manier onderbroken door een warme, rijke stem van melodieuze kwaliteit, “Ik heet u welkom op ons Domein, Admiraal”. Ik zie een man met delicate gelaatstrekken en met de ets van jaren op zijn gezicht. Hij zit aan een lange tafel. Hij beweegt me om in een van de stoelen te gaan zitten. Nadat ik ben gaan zitten, legt hij zijn vingertoppen bij elkaar en glimlacht. Hij spreekt weer zachtjes en brengt het volgende over.

“We hebben u hier binnengelaten omdat u van nobel karakter bent en goed bekend staat in de Oppervlaktewereld, admiraal.”

” Oppervlakte Wereld?”, ik hap naar adem!

“Ja”, antwoordt de Meester met een glimlach, “je bent in het Domein van de Arianni, de Binnenwereld van de Aarde. We zullen je missie niet lang uitstellen, en je zal veilig terug naar de oppervlakte en naar een afstand verderop worden begeleid. Maar nu, Admiraal, zal ik u vertellen waarom u hier bent opgeroepen. Onze interesse begint terecht vlak nadat uw ras de eerste atoombommen boven Hiroshima en Nagasaki, Japan liet ontploffen. Het was op dat alarmerende moment dat we onze vliegende machines, de “Flugelrads”, naar uw oppervlaktewereld stuurden om te onderzoeken wat uw ras had gedaan. dat is nu natuurlijk verleden tijd, mijn lieve admiraal, maar ik moet doorgaan. Ziet u, we hebben ons nog nooit bemoeid met de oorlogen van uw ras, en met de barbaarsheid, maar nu moeten we, want u heeft geleerd te knoeien met een bepaalde kracht die niet voor de mens is, namelijk die van de atoomenergie.

Onze afgezanten hebben al berichten afgegeven aan de machten van jullie Wereld, en toch houden ze er geen rekening mee. Nu bent u uitgekozen om hier te getuigen dat onze Wereld wel degelijk bestaat. Zie je, onze cultuur en wetenschap is vele duizenden jaren voorbij uw ras, Admiraal. 

Ik onderbrak, “Maar wat heeft dit met mij te maken, meneer?”

De ogen van de Meester leken diep in mijn geest door te dringen, en na mij enkele ogenblikken bestudeerd te hebben antwoordde hij: “Uw ras heeft nu het punt bereikt dat er geen terugkeer meer mogelijk is, want er zijn er onder u die uw eigen wereld zouden vernietigen in plaats van afstand te doen van hun macht zoals ze die kennen…”

Ik knikte, en de Meester vervolgde: “In 1945 en daarna probeerden we contact op te nemen met uw ras, maar onze inspanningen werden geconfronteerd met vijandigheid, onze Flugelrads werden beschoten. Ja, zelfs met boosheid en vijandigheid achtervolgd door uw gevechtsvliegtuigen. Dus, nu, zeg ik u, mijn zoon, er is een grote storm in uw Wereld, een zwarte woede die zich niet voor vele jaren zal uitstrekken. Er zal geen antwoord zijn in jullie Wapens, er zal geen veiligheid zijn in jullie Wetenschap. Het kan verder woeden tot elke bloem van uw cultuur vertrapt wordt, en alle menselijke dingen in een enorme chaos worden gebracht. Jullie recente oorlog was slechts een prelude van wat er nog moet komen voor jullie ras. We zien het hier duidelijker met elk uur… zeg je dat ik me vergis?”

“Nee”, antwoord ik, “het is een keer eerder gebeurd, de Donkere Middeleeuwen kwamen en ze duurden meer dan vijfhonderd jaar.”

“Ja, mijn Zoon”, antwoordde de Meester, “de Donkere Middeleeuwen die nu komen voor uw ras zal de aarde bedekken als een bleekheid, maar ik geloof dat een deel van uw ras zal leven doorheen de storm, verder dan dat, kan ik niet zeggen. We zien op grote afstand een Nieuwe Wereld bewegen van de ruïnes van jullie Ras, op zoek naar zijn verloren en legendarische schatten, en ze zullen hier zijn, mijn Zoon, veilig in ons bezit. Als die tijd aanbreekt, zullen we weer naar voren komen om jullie cultuur en jullie ras te helpen herleven. Misschien hebben jullie tegen die tijd de nutteloosheid van de oorlog en zijn strijd geleerd… en na die tijd zullen bepaalde van jullie cultuur en wetenschap worden teruggegeven om jullie Ras opnieuw te laten beginnen. Jij, mijn Zoon, moet terugkeren naar de Oppervlakte Wereld met dit bericht…..”

Met deze afsluitende woorden leek onze ontmoeting ten einde te komen. Ik stond even als in een droom…., maar toch wist ik dat dit werkelijkheid was, en om de een of andere vreemde reden boog ik een beetje, hetzij uit respect, hetzij uit nederigheid, ik weet niet welke.

Plotseling was ik me er weer van bewust dat de twee prachtige Hosts die me hier hadden gebracht weer aan mijn zijde stonden. “Deze kant op, Admiraal”, bewoog er een. Ik draaide me nog een keer om voordat ik wegging en keek terug naar de Meester. Er was een zachte glimlach op zijn tere en oude gezicht geëtst. “Vaarwel, mijn Zoon”, sprak hij, toen gebaarde hij met een mooie, slanke hand een motie van vrede en onze ontmoeting werd echt beëindigd.

Snel liepen we terug door de grote deur van de kamer van de Meester en gingen we opnieuw de lift in. De deur gleed geruisloos naar beneden en we gingen meteen naar boven. Een van mijn gastheren sprak opnieuw: “We moeten ons nu haasten, Admiraal, want de Meester wil u niet langer ophouden met uw geplande tijdschema en u moet terugkomen met zijn boodschap voor uw ras”.

Ik heb niets gezegd. Dit alles was bijna niet te geloven, en opnieuw werden mijn gedachten onderbroken toen we stopten. Ik kwam de kamer binnen en was weer bij mijn Radioman. Hij had een angstige uitdrukking op zijn gezicht. Toen ik dichterbij kwam, zei ik: “Het is in orde, Howie, het is in orde”.

De twee Wezens brachten ons in de richting van het wachtende transport, we gingen aan boord en kwamen al snel terug bij het vliegtuig. De motoren stonden stationair en we stapten onmiddellijk in. De hele atmosfeer leek nu geladen met een zekere mate van urgentie. Nadat de vrachtdeur was gesloten, werd het vliegtuig onmiddellijk door die ongeziene kracht opgetild tot we een hoogte van 2700 voet bereikten. Twee van hun toestellen stonden langszij en begeleidden ons op de terugweg. Ik moet hier zeggen dat de snelheidsindicator geen enkele waarde aangaf, maar dat we toch in een zeer snel tempo vooruit kwamen.

2.15 Uur – Er komt een radioboodschap binnen. “We verlaten u nu, Admiraal, uw besturing is vrij. Auf Wiedersehen!!!!”

We hebben even gekeken hoe de flugelrads verdwenen in de lichtblauwe lucht. Het vliegtuig voelde zich plotseling eventjes gevangen in een scherpe daling. We hadden haar snel weer onder controle. We spraken niet voor een tijdje, elke man heeft zijn gedachten….

De toegang tot het Vluchtlogboek gaat verder:

2.20 Uur – We zijn weer over uitgestrekte gebieden met ijs en sneeuw, en ongeveer 27 minuten van het basiskamp. We roepen ze op, ze reageren. We melden alle omstandigheden normaal….normaal. Basiskamp drukt opluchting uit bij ons herstelde contact.

3.00 Uur – We landen vlot in het basiskamp. Ik heb een missie…..

Einde Logboek Invoer:

_________________________________________________________

11 maart 1947. Ik heb net een stafvergadering in het Pentagon bijgewoond. Ik heb mijn ontdekking en de boodschap van de Meester volledig verklaard. Alles is naar behoren vastgelegd. De president is geadviseerd. Ik word nu enkele uren vastgehouden (zes uur, negenendertig minuten, om precies te zijn.) Ik word geïnterviewd door Top Security Forces en een Medisch Team. Het was een beproeving!!!! Ik sta onder strikte controle via de National Security bepalingen van de Verenigde Staten van Amerika. IK BEN VERPLICHT OM ALLES WAT IK HEB GELEERD, OP HET GEBIED VAN DE MENSHEID, TE HERROEPEN!!! Ongelooflijk! Ik word eraan herinnerd dat ik een militair ben en dat ik bevelen moet opvolgen

_________________________________________________________

30/12/56: LAATSTE VERMELDING:

De laatste jaren die sinds 1947 zijn verstreken zijn niet vriendelijk geweest… Ik maak nu mijn laatste aantekening in dit bijzondere dagboek. Tot slot moet ik zeggen dat ik deze zaak al die jaren trouw geheim heb gehouden zoals het hoort. Het is volledig in strijd geweest met mijn waarden van morele rechten. Nu lijk ik de lange nacht te voelen aankomen en dit geheim zal niet met mij sterven, maar zoals alle waarheid zal, zal het zegevieren en zo zal het ook zijn.

Dit kan de enige hoop voor de mensheid zijn. Ik heb de waarheid gezien en het heeft mijn geest versneld en mij bevrijd! Ik heb mijn plicht gedaan tegenover het monsterlijke militair-industriële complex. Nu begint de lange nacht te naderen, maar er komt geen einde aan. Net als de lange nacht op de Noordpool eindigt, zal de schitterende zonneschijn van de waarheid weer komen…. en zij die van de duisternis zijn zullen in het licht vallen…WANT IK HEB HET LAND VOORBIJ DE POOL GEZIEN, DAT CENTRUM VAN HET GROOTE ONBEKENDE.

Admiraal Richard E. Byrd United States Navy 24 december 1956